Wszechświat wyparuje znacznie wcześniej niż sądzono. Nas to jednak nie dotyczy

Spis treści

1. 10 z 78 zerami – oto nowy wiek Wszechświata w latach
2. Czym jest promieniowanie Hawkinga?

Najnowsze badania trzech naukowców z Uniwersytetu Radboud w Nijmegen wskazują, że Wszechświat może zakończyć swoje istnienie znacznie wcześniej, niż dotychczas sądzono. A winne według nich jest powolne wyparowywanie nawet najbardziej trwałych obiektów, takich jak gwiazdy neutronowe. Odpowiada za nie tzw. promieniowanie Hawkinga, jednak dotychczas uważano, że to proces zachodzący tylko w czarnych dziurach.

10 z 78 zerami – oto nowy wiek Wszechświata w latach

Według obliczeń astrofizyków z Holandii, ostatnie gwiezdne pozostałości znikną w wyniku procesu promieniowania Hawkinga w ciągu około 10⁷⁸  lat. Jest to znacznie krótszym okresem w porównaniu do wcześniejszych szacunków wynoszących 10¹¹⁰⁰ lat .

Promieniowanie Hawkinga, zaproponowane przez Stephena Hawkinga w 1975 roku, opisuje proces tracenia masy przez czarne dziury. Nowe badania sugerują, że podobny mechanizm może dotyczyć również innych obiektów o silnym polu grawitacyjnym, takich jak białe karły i gwiazdy neutronowe. Obliczenia wykazały, że białe karły, uważane za jedne z najbardziej trwałych ciał niebieskich, mogą ulec „wyparowaniu” właśnie w ciągu 10⁷⁸  lat.

Co zaskakujące, naukowcy odkryli, że gwiazdy neutronowe i czarne dziury o masie gwiazdowej mają podobny czas rozpadu wynoszący około 10⁶⁷ lat. Choć czarne dziury mają silniejsze pole grawitacyjne, ich budowa sprawia, że część promieniowania ponownie do nich wpada, co spowalnia proces parowania.

Czy powinniśmy się martwić? Nie, bo śmierć Wszechświata jest wciąż niewyobrażalnie odległa. Liczba opisująca jego wiek jest większa od największych zdefiniowanych liczb świata i nie ma nawet nazwy. W tak dalekiej przyszłości gwiazd umożliwiających życie takie jakie znamy, już dawno nie będzie.

Czym jest promieniowanie Hawkinga?

Promieniowanie Hawkinga to teoretyczne zjawisko fizyczne, zaproponowane przez Stephena Hawkinga i polegające na emisji cząstek przez czarne dziury. Wbrew wcześniejszym założeniom, czarne dziury nie są całkowicie „czarne” – genialny fizyk udowodnił, że mogą stopniowo tracić masę i energię.

Mechanizm promieniowania opiera się na zasadach mechaniki kwantowej. W pobliżu horyzontu zdarzeń czarnej dziury mogą spontanicznie powstawać pary cząstka-antycząstka. Jedna wpada do czarnej dziury, a druga ucieka w przestrzeń, co z zewnątrz wygląda jak emisja promieniowania. W rezultacie czarna dziura traci masę i z czasem może całkowicie wyparować. Proces ten jest jednak bardzo powolny.

Źródło: Journal of Cosmology and Astroparticle Physics

Nasza autorka

Magdalena Rudzka

Dziennikarka „National Geographic Traveler" i „Kaleidoscope". Przez wiele lat również fotoedytorka w agencjach fotograficznych i magazynach. W National-Geographic.pl pisze przede wszystkim o przyrodzie. Lubi podróże po nieoczywistych miejscach, mięso i wino.